Пад белай страхою стаіўся пасёлак,
Прымоўклі навокал лясы.
Мільёны, мільярды халодных вясёлак
Убралі снягоў абрусы.
І колькі тут ясных, бліскучых іскрынак
На снезе марозным, сухім!
Як ціха! Як соладак тут адпачынак
Між лесу ў пасёлку глухім!
Мы так разважалі і так успрымалі
Спакой неабыклы і глуш,
І неслі далёка нявідныя хвалі
Суладнасць і згоду дзвюх душ.
За днямі дні пойдуць звычайнай дарогай,
Нібы несупынны струмень...
Мой дружа! Нам радаснай песняй з былога
У памяці ўстане той дзень.
27/І 1947