Адсек і ты, Змітрок, тым часам —
Не жарты: дваццаць пяць гадоў!
І па дарозе да Парнаса
Пакінуў многа ты слядоў.
У гэтым доўгім падарожжы
Ты перабраў не мала тэм,
Шмат абразкоў нам даў прыгожых
І шмат аповесцей, паэм.
Ды без таго не абышлося —
Навошта нам таіць грахі? —
Было ў пісьменніцкім пракосе
Крыху нацдэмаўскай трухі.
Але на свет з цвілога склепа
Ты смела вынес прасушыць
Свайго «Крушынскага Язэпа»,
Каб выбіць фуз з яго душы.
А разам з ім даў галерэю
Другіх тыпажаў і асоб,
Не шкадаваў ні акварэлі,
Ні фарб алейных ім на гроб.
Праз «Салаўя» і «Набліжэнне»
Ты стаў у фокус новых дзён.
Дык хай не ведае зніжэння,
Змітрок, парнаскі твой разгон!
Ты не зважай, што часы крушаць,
Згінаюць постаць нашу, стан
І што «гуменца» на макушы,
Як месяц свеціць праз туман, —
Дарма: расці і ўглыб і ўшыркі,
Вітай свой дваццаць шосты год
І не зважай на «нашатыркі» —
Валі з эпохаю ўпярод!
[1935]