Прыйшоў праведаць прыяцеля ў бальніцы. Седзімо ўдваіх, у калідоры, тут прастарней. Прайшла жанчына, выпісаная ўжо, перамяніць бальнічны на свой адзевак. Кінула вокам на нас, пазнала, аднак прайшла міма, але, мабыць, адумалася, што робіць нядобра, азірнулася і кіўнула галавою.
— Божа, што робіць з чалавекам хвароба: яе ж не пазнаць — мошчы! Сухі, шэры, на ўсе лады пераморшчаны і перакошаны твар з нейкімі палахліва-драпежнымі рысамі, з гнеўна-ледзяным холадам воч.
— Што робіць з чалавекам хвароба,— сказаў я прыяцелю.
— Не,— адказаў ён,— гэта не хвароба. І не старасць, дарагі мой. Я ж яе ведаю даўно. Самая звычайная зайздрасць. Яна з мужа выняла душу, што ён не ўмее жыць. Што ў іх, як у другіх, не ў тым раёне кватэра. Потым, што ён, як другія, яшчэ не заслужоны. Потым, што ў іх няма лецішча і свае машыны. Што няма прывезенага з Амерыкі футра. Ды ці толькі гэта.
Зноў прайшла яна міма нас ужо адзетая ў свае нетутэйшыя строі, якія анікропелькі не падобрылі твару.
— Усё ў іх набылося потым,— пасля одуму дагаварыў прыяцель.— Бо ён быў найсумленнейшы, наймудрэйшы, найпрацавіцейшы, найдушэўнейшы чалавек. Не стала толькі яго самога. І цяпер яшчэ больш яна кіпіць і праклінае ўсіх за тое, што памерлі не мы, а яе Багдан.
1983