Тралейбус. Прыпынак. На пярэдняй пляцоўцы цесна. Нехта знізу, за адчыненымі дзверцамі, просіць паціснуцца, каб ён таксама мог улезці.
— Паспрабуем. Давайце паціснемся, жанчынкі! — кажа мужчына на пярэдняй пляцоўцы.
Чалавек улез, але дзверцы не зачыняюцца. Ён просіць яшчэ паціснуцца.
— І яшчэ паціснемся,— кажа мужчына.— Вось так; прабірайцеся, калі ласка.
Побач стаіць маладая жанчына ў зграбным зелянковым паліце, у пухнатай чырвонай шапачцы, з ласкавым тварам. Ласкава яна і ўсміхнулася.
— Вы смяецеся, мабыць, з мяне? — кажа мужчына.
— З вас,— кажа яна.— Вы гаворыце ўсё толькі па-свойму.
Мужчыну захацелася пажартаваць, нешта трошкі скаламбурыць.
— Я толькі што з Францыі,— кажа ён.— І там усе гавораць таксама чысцютка па-свойму. Такія сябелюбцы!
— І вы абурыліся на такую нечаканасць? — весела падхоплівае жарт жанчына.
— Ну пэўна ж!
Чалавек пенсійнага выгляду, змрочны, цяжкабровы, у драпавым паліце і ў шапцы з шэрага каракулю, раптам строга падымае голас:
— Не хітруйце! Не на тое сябелюбства вы намякаеце, малады чалавек!
— На тое,— кажа мужчына.— Яны ж там такія заядлыя: усе як адзін гавораць на сваёй мове. Каб жа толькі гаварылі, дык яшчэ і пішуць!
Чалавек пенсійнага выгляду яшчэ больш нахмурвае бровы.
Усе глядзяць на яго. Няёмка за чалавека, які тут паказаўся як выкапень з вельмі даўняга, зусім нетутэйшага часу. І жанчына як бы за ўсіх кажа:
— А якое ж дзіва, калі людзі любяць сваё? У гэтым жа — Радзіма!
1978