— Мая перавага заўсёды,— дзень кажа.—
На золку крамяным маглі вы дзівіцца;
Мой водбліск зіхціць на маліне, пшаніцы...
— Мая перавага заўсёды,— дзень кажа,—
— Спяшаецца змрок ад сваіх уладанняў,
Як зорка чырвоная вынырне ўранні.
— Мая перавага заўсёды,— дзень кажа,—
Растуць і растуць мае цёплыя рукі,
Зямлю абдымаюць да болю, да мукі...
— Мая перавага заўсёды,— дзень кажа,—
Са мной нараджаюцца ў сэрцы надзеі:
Да кроплі святла — для людзей, для
людзей.
Хачу жураўлём стаць, змарнелым,
галодным,
Што з выраю крык зноў прынёс жураўліны
І ў родным балоце дасвеццем халодным
Прамёрзлыя сквапна дзяўбе журавіны.
О як па душы кіслых ягад гаркота
З тых купін імшыстых, дзе ногі хадзілі!
Як боль несціханы, як весняя нота,
Ляці, мой шчымлівы наказ, на радзіму:
Снуюць журавы цераз моры і рэкі —
Мы ж вернемся ў край свой навекі, навекі.