А як нам зоркі загаснуць,
Месяц не зменіцца болей,—
Прыйдзем да вечнага шчасця,
Цемры к нам прыйдуць з патоляй.
З глыб неразгаднага быту
Новае прыйдзе збаўленне,
Ўсё нам памера, паліча,
Думкі разбіты і церні.
А покі яснасць старая
Будзе свае снаваць ніці,
З хаты да хаты не кіне
Дух векавечны блудзіці.
Стукнецца ў шыбіны, ў сенцы,
Ўкіне свой кліч-заклінанне...
Мы, падыходзячы к ночам,
Ждаць будзем новых світанняў.
А як на нашай на ніве
Крыўда гняздзіцца ўсё будзе,
Новыя выплывуць сілы,
Новыя к слаўнасці грудзі;
Сэрцы ахвярна паложаць,
Насып насыплюць высокі,
І не пяройдзе той насып
Злыбеды цень бледнавокі!
А покі думка аб праўдзе
Не ўздзене плесні-сівізны,
Будзем нясці свае ношы
К ціхім мальбішчам айчызны.
Свежыя ўздзенуць нам кіры;
Мы ўжо таго не забудзем,
Што нам пры вечным скананні
Ўсё, ўсё палічана будзе.
[1906-1910]