Ходзяць гутаркі па свеце
Летам і зімой,
Ад вашэці да вашэці
Ходзяць чарадой.
Па балючай па вячыстай
Б’юць усё струне:
Абяднеў мужык дачыста,
Аж чуць-чуць дыхне!
Звёў сваю нядолю-долю
У казіны рог,
Цёплай хаты, ўдоваль поля
Крыў бяднязе Бог.
Скарб адвечны — гаспадарку
Пераеў, прапіў,
Цемнату, бяду на карку
Возіць, як вазіў.
Думкі славы, долі, волі —
Як і не былі,—
Дрэмлюць недзе ў чыстым полі.
Ўзыдуць жа калі?
Трэба злое ўсё растрэсці,
Сонных разбудзіць,
Трэба новае ўсё ўзнесці,
Новы шлях адкрыць.
...Ці што знаюць, ці не знаюць,
Вось, абы з бяды!
Так пяюць, так адпяваюць
На усе лады.
Чуе ўсё мужык наш гэта,
Чуе кожны дзень,
Ды ўздыхае з лета ў лета,
Ды снуе, як цень.
Ой, не грэе, хоць і свеціць,
Месяц над зямлёй...
Ходзяць гутаркі па свеце,
Ходзяць чарадой.
1908