Адкуль і хто яны, адменцы?
Няма у кнігах роду іх;
Імя іх толькі — адшчапенцы,
А гэта ведама й без кніг.
Узялі крыўдай уладанне
Над братам бедным і сляпым
І распасцерлі панаванне
Ў чужым дабры, як у сваім.
Народ ім хорамы паставіў,
Раллю капаў для іх, як крот,
Яны ж чужой прадалі славе
Сваю зямлю і свой народ.
У звоне золата ўтапілі
Трухлявы душ сваіх абраз
І на прадзедавай магіле
Спраўляюць радасны папас.
Гадуюць думы, думы ката
Крывёй другіх на ногі ўстаць
І на плячах скаваных брата
Сваю «ойчызну» будаваць.
Забылі ўсё за катнім дзелам,
Сваіх счураліся людзей,
Што корм давалі сваім целам,
Чыю смакталі кроў з грудзей.
З пянчанай пугай на адводзе,
На лбе з пячаткаю святой,
У чужым распасвены гародзе,
Яшчэ гарод паганяць той.
Законы топчучы святыя,
Стварыў якія чалавек,
Свае распасвеныя шыі
Ў ярмо нясуць на смех і здзек.
Жывуць, брыдуць, а дзе — не знаюць
Сягоння іх начлег, папас,
Адно — народ з пуцця збіваюць
І ў процьму гоняць кожны час.
Дакуль жа будзе іхня сіла
Трымаць над намі свой прыгон?
Калі у Бацькаўшчыне мілай
Загосціць праведны закон?
Дакуль іх будзе панаванне,
А рабства нашае трываць
І аднімаць у нас прыстанне
І путы вечныя каваць?
Калі ударыць на трывогу
Гарт нашых сілаў маладых
І адшчапенцам дасць дарогу,
Якая жджэ даўно на іх?
Хай пранясецца кліч да славы,
Пакліча к іншаму жыццю!
Хай помста точыць нож крывавы
На крыўду вечную сваю!
1925