Дажывае стара маці
Сірацінаю у хаце,
Ў соннай волі, ў чорнай долі,
Як та груша сярод поля,
Мела сына, але сыну
Захацелася ў чужыну:
Ён пайшоў шукаць там шчасця
Або згінуць, запрапасці.
Мела дочак, але дочкі
Пабрылі таксама ўпрочкі:
Тая замуж, тая ў службу
На нядолю, на нядружбу.
Дажывае веку маці,—
Ўжо не можа з ложка ўстаці,
Кліча дочак, кліча сына,—
Але пуста ўсё хаціна.
Сабраліся добры людзі,
Гаманілі: што то будзе?
Са старою мала ладу —
Трэба даць якую раду.
І да сына лісты пішуць:
— Прыязджай, бо ўжо чуць дышыць
Маці стара і маячыць:
Цябе хоча ўсё пабачыць.
Сын варочаўся з чужыны
Да матулі, да хаціны
Не то князем, не то панам,
Не то трэзвым, не то п’яным.
Падышоў да ложка бліжай:
Маці спіць, як знята з крыжа;
Пахіліўся над ёй нізка,
Як яна здаўн над калыскай.
І старую разбуджае,
Нейкім словам пацяшае,—
Штось гаворыць і гаворыць,—
Тая слухае, як зморы.
Прыглядаецца матуля,
Што зрабілася з сынуляй;
Ён ці не — стаіць у хаце,
Усё сіліцца згадаці.
І згадала, ой, згадала!
Енкнуць голасу сабрала,
Бы та каня над крыніцай:
— Чужаніца, чужаніца!
Легла маці ў дамавіну;
Сын зноў ехаў у чужыну,
А за ім шумелі людзі:
Што то далей з яго будзе?
1914