Вас браты і вас сястрыцы
Прызываю сказам дрэваў
Вас падсуседзі мае вы
Вас закутнікі
Падпечнікі, запечнікі
<нрзб> і вечнікі
Сабірайцеся агулам
Покі поўнач не мінула
Покі ўзвіжэнне сягонне
Ўсіх збярэ і ўсіх пагоне
Я чэкаю
Прыдыбаў я
Здадалёку праз канаўе
Да цябе мая пустыня
А такой глухой часіне
Каб паслухаць каб пабачыць
Што твае прык <нрзб> значуць
Валіць цэпам малацьбіт
Па насушэным калоссі
Збіліся людзі з пуці
Сцежкі сцежкі <нрзб> не найці
Гэтай цемрай гэтай ночай
Шэптам шэлестам лісточкаў
Трэскам ліскатам галінаў
Шумам гулам на даліну
<нрзб> над крыламі
Хто ў жыцці жыцця не зведаў
Хто ў пуці не бачыў следу
Хто з мінуўшчыну <нрзб>
Глянуць будучыне ў вочы
Хай на ўзвіжэнне у пушчу
Лезе смела ў <нрзб>
Толькі ў поўнач хай ідзе <нрзб>
Неадзетым <нрзб>
Там пачуе там <нрзб>
З’явы дзе вы смехі плачы
Зразумела што ў чым <нрзб>
Што было незразумела
Што было сном стала явай
Пачынаецца праява.
Я быў малым хлопцам. Навучыўся чытаць сам праз
сябе. Гэта значыцца, што мяне вучылі, а я сам вучыў
вучыцяляў. Вучыўся я расійскай граматы з календара
з слоў: «дазволена цэнзураю». Гэткая была мая навука.
Пасля пайшоў у свет. Кнігі мне стварылі пэўныя <нрзб>
жыцця. У гэтых кнігах я вычытаў, што людзі <нрзб>,
т. е. людзі не тыя, якіх я сустрэну, а тыя, што мяне
сустрэнуць ў будучыне. І я веры ў песню казку, што мне
прарочыла дзіўныя казкі сны для будучыны. Я пасціг
гэту будучыну.
Хто паліў нам хаты
Хто крыўляў нам праўду,
Застаўляў ў прыгоне гінуць
Бежанцамі
Нас на нашых гонях.
Вясна прыйшла зноў. Цёплы май шчыра
Убірае ў зелень лес і лог
Птушкі што ў восень ляцелі ў вырай,
К нам прыляцелі здалёк
У гай спяшымо ўсе за раз,
Вясна і кветкі вабяць нас.
Там злучыцца ўкруг не замарудзім
І пець весела так будзем.
Яснае сонца позненька ўстала
Хмаркі разсеяць часу не мела
Позненька ўстала сонца сягонне
Хмары не ўспела выгнаць за гоні.
Позненька сонца сягонне ўстала,
Хмарак па небе не разагнала
Гэй скропле дождж палетак
І вясёлка выплывае <нрзб>
Я ў вянку з жывых пралесак
Па лужку сабе гуляю
Там скачу, там не ў спадзеўку
Запяю што для пачатку
Падцінаю салавейку
З жаўруком пайду у спрэчку
Бо жаўрук і салавейка
І вяночак <нрзб>
І крынічка дабрадзейка
Усё маё, усе з давен даўна
Дык сабраліся скрозь грамады
Хутка і дожджык цуркне вадою,
Дрэў асвежэ у лесе і ў садзі
Звяўшыя кветкі росамі ўкрэсе
Краскі ўзрастаці <нрзб> прынадзе
Пучкі распусце кветкаружовы
Зазелянее траўка ашаўкова
б нанова
Дык хоць мне дома сядзеці трэба
Дзякуй за дожджык, што льецца з неба
О, як <нрзб> ў цяністым гаі
Пяе салоўка ў цені дрэў
Ку-ку зязюлі не заціхае
Драздоў чырыканне чуваць на пні
Пастушок я санавіты, санавіты
Да касьбы ахвочы
Пасвю гусак на папары
Ад рання да ночы
У ручонках маю пугу, маю пугу
Дратавану прутка
Як грымну ёй з цэлай сілы
То аж гусакам усутка
Як грымну ёй з цэлай сілы з цэлай сілы
Аж водгулле грае
А людзям тады здаецца
Што нехта страляе.