* * *
Цемната і слата,
Вецер б’ецца ў акно,
Як бы нанач у хату
Ён просіцца,
Як бы стужай яму
Надаела даўно
Ў чыстым полі бязвольна
Разносіцца.
Я ў хаце адзін
І мінуты лічу,
Ці ўжо скора ноч гэтая
Скончыцца?
Адзіноцтва ж, як здань,
Мігаціць уваччу,
Ля пасцелі вужакаю
Корчыцца!
1913