Далей і болей рвуцца і хочуць
К нечаму, нечага людзі,
Знойдуць, што хочуць, думкі зноў точаць:
А мо не то яшчэ будзе?
Дзіўныя людзі! Проста, смех толькі,
Лезуць, куды ні папала,
Вечна іх мучаць нейкія болькі,
Вечна ім нечага мала.
Хай жа якому ў зубы смерць гляне,—
Чорт за душу упляцецца,—
І ўсё яго тут — дамоўка паняй,
Спіць, ані-ні зварухнецца.
20 ліпеня 1907