* * *
Дарогай змучаны далёкай
(А быў дзяніны таей склон),
Я лёг пад крыжамі, і так лёгка
Заснуў, і гэткі бачу сон:
Я лесам шоў; якаясь змора _
Вяла па ім мой спячы дух,
А лес быў цёмны, як дно мора,
Як мора дно, быў нем і глух.
Я заблудзіў, і страшна стала
Мне ў гэтай пушчы аднаму;
Ды бурай неба рагатала...
І ўздумаў я: памру вазьму!
Надзея з вераю нямелі...
Тады, як з неба ці з зямлі,
Якаясь цень падходзе ў белі,
Такая, быццам знаў калі,
І кажа мне: «Чаго, сын міра,
Упаў так сэрцам і душой?
Я — песня, а во мая ліра!
Бяры нас! Хочам быць з табой.
І страх жыцця цябе аставе,
І бор пачне шумець жыццём;
Мы след праложым табе к славе,
Чаго жадаў, мы ўсё дадзём».
І дзіва! Блуд і страх мой зломан:
Лес прасвятлеў, загаманіў,
Мне стаў паняцен пушчы гоман...
Тут я збудзіўся, недасніў.
[1906-1910]