Сёрбай, дзеду, сёрбай
Крупнік ды зацірку,—
Пабрыдзеш бо з торбай,
З торбай дзірка ў дзірку.
Закарбуй на бірку,
Што на гора спор быў,
Спорна год нацыркаў,
Дарабіўся горбу.
Высвідраваў корбай,
Вырыў плугам-кіркай
Баразністу ворбу
Тры аршыны шыркай.
Выцерпеў прыдзіркаў,
Што і мор не сцёр бы,—
Стар і мал век гыркаў:
— Сёрбай, дзеду, сёрбай!
Дзедаў ўнук-гарэза,—
Як чмель чапурыцца,
Ўсе б платы парэзаў,
Плот яму — макрыца.
Ён не спакарыцца,
Як сам рымскі цэзар,—
Хто супроць — кастрыцай,
Бахне і з «абрэза».
У руках жалеза
Жарам заіскрыцца,
Не ўпляце дзярмезаў
Яму і цямрыца.
Як ёсць чым прыкрыцца —
Багацей ад Крэза...
Выйдзе ў свет крыніцай
Дзедаў ўнук-гарэза.
1926