Сонца ўтульна пазірала,
Птушкі пелі на ўсе тоны;
Кветкі дзеўчынка зрывала
Ля дубровы ля зялёнай.
Заплятала у вяночак,
Прымярала на галоўцы;
Радасць біла з яе вочак:
Ёй спрыялі кветкі, сонца.
Чуць вяночак не гатовы—
Не хапала адной кветкі...
Выйшаў хлопец з той дубровы,
Хлопец пекны, стройны гэткі.
Удваёчку ўжо шукаюць
Кветкі ў буйнай сенажаці,
Толькі дзе знайсці — не знаюць...
Сталі ў вочы заглядаці.
Так хадзілі ўсё далінкай;
Сонца з імі ўслед хадзіла,
Аж вяночак свой дзяўчынка
Недзе ў лузе загубіла.
Клопат... Бедная не знае,
Ці ёй плакаць, ці смяяцца?
Кветкі — ўпрочках,— хлопца мае...
Надало ж так памяняцца!
Ходзе, траўкі не зачэпе...
За вянок — дзяцюк прыгожы;
А што горай? а што лепей?
Бабка надвае варожа.
1909