Праз поле, праз хаты і сёлы
Ў кароне з касцей чалавечых
Іду, разбуялы, вясёлы,
З хатомкай мярцвячай на плечах.
Паклоны б’е стар мне і молад
І дзетак рой босых і голых,—
Бо Голад я, Голад!
З прадсмертных слязінаў і поту
Брыльянты на мне мігацяцца,—
Абвёў іх з крыві пазалотай...
А з сілай маёю зраўняцца
Не ў сілах ні спека, ні холад;
А шлях мой без рыцьваў і плоту,—
Бо Голад я, Голад!
Іду. Прада мной зазірае
Жывым смерць галодная ў вочы
І косе ў рад, не разбірае —
Ў дні белыя, ў чорныя ночы.
Ці слаб хто, ці дужы, як волат,—
Груган яго косці збірае,—
Бо Голад я, Голад!
Іду. А за мной следам-лазам
Паўзуць зніштажэнні, руіны.
Я — мору тварэц безупынны,
Я — сейбіт бязмежнай заразы,
Мой скіпетр — лядзянячы молат,
Ім рабству дыктую указы,—
Бо Голад я, Голад!
Пад чорным маім уладаннем
Сіроцтва гне корна калені,
І ўдоўства галосіць літаннем
На голым магільным каменні.
Мне гімны складае вякоў лад —
Мне, сытаму людаў кананнем,—
Бо Голад я, Голад!
1921