І што я ёй зрабіў такое?
Душа ў душу жылі ўвесь час,
Цяпер жа выйшла безгалоўе,
Хоць не кажы аб ім пры нас.
Хлапец я здатны і дастатні,
Сякі-такі прыбытак ёсць,
Таксама ў працы не астатні
І не ўпадаю вельмі ў злосць.
Сустрэў яе (каб лепей — багнасць)
Мо за гумном, мо і ў гумне,
І пацягнула раптам магнасць
Да ёй мяне, яе ка мне.
З тых дат мы сталі, як у змове,
Страчацца з ёй — а дзе і як,—
Аб гэтым Богу ды карове,
Як кажуць, ведаць так ці сяк.
Аб гэтым вам найлепей скажа
За ручаём зялёны лог,
Шумлівы лес, што лёс нам важыў,
Ды ў пуні ўтоптаны мурог.
А не адзін дзянёк і ночку
Мы правялі сярод пацех,
Мы нават ездзілі ўдваёчку
З сваёй красуняй на начлег.
Калі ж, бывала, за работу
Якую бралася яна,—
Я памагаў ёй у ахвоту,
Каб любасць не была дарма.
Звіваў ёй ніткі — для прынады —
На матавіла з верацён,
А як яна палола грады,
Выносіў зелле з баразён.
Калі на лузе грэбла сена,
Я за яе насіў пласты,
А як нагрэбла звыш калена,
Я сам варочаў вал таўсты.
Снапы ў жніво насіў у мэтлі,—
А ўсё каб ласкавей была,—
Не раз ёй комінак рассветліў,
Калі вячэраць з поля йшла.
Выкручваць памагаў бялізну,
Ды шмат яшчэ чаго і ў чым...
І так характар яе вызнаў,
Што і не сніў аб чым благім.
Мяне стан звабіў перагібны,
Так да яе прыліп красы,—
Купіў пярсцёначак ёй срыбны,
Каснік чырвоны да касы.
Купіў ёй хустачку і жычку,
Шнуроўку ў талю падабраў,
А раз паркалю на спаднічку
Ў каапарацыі набраў.
Набраў ёй нават і тавару
На чаравічкі — напавер...
Аж тут як дасць яна мне жару,
Што й не да ног яе цяпер!
На ліха ў Мінску ў «пішчытрэсце»
Стаўляў ёй піва і сітро,
Каб гэта бліжай яе сесці,
Каб не нудзілася нутро!
За ўсе пяшчоты і празэнты,
За стрэчу першую ў гумне
Адным слаўцом, як тым ланцэтам,
Зарэзала ўсяго мяне.
Раз нейк тулю яе абмацкам —
Чаму ж, як туляць, не туліць,—
А тут яна мне торк знянацку:
— Час аліменты ўжо плаціць!
— Пашто ляменты нам з табою? —
Кажу, але які тут сказ?
....................................................
І што я ёй зрабіў такое?
Душа ў душу жылі ўвесь час.
1926