* * *
Я не плачу над братняй магілай,—
Ён там спіць, не цярпіць ужо болей;
Я не плачу над хатай пахілай,—
Я ўжо зжыўся з сваёю нядоляй.
Я не плачу, што ніва не родзе,—
Пот і кроў я прывык ліць напрасна;
Я не плачу па родным народзе,—
Сяк ці так дажыве долі яснай.
А мне толькі сціскаюцца грудзі,
І ў вачах слёзы цьмяцца няміла,
Калі ўздумаю, што са мной будзе,
Як пець песні не стане ўжо сілы.
1909