Як я молада была,
Бедавала многа...
Ад сяла і да сяла
Блукала знямога.
Не хапала той зямлі,
Не хапала ежы,
Ні той скваркі хоць калі,
Ні цэлай адзежы.
Бацька гоніць на начлег,
Маці ў двор да пана;
Ні вясёласці, ні ўцех
Ад долі паганай.
А сягоння, во, мае
І дзеці, і ўнукі —
Кожны ўдоваль есць і п’е,
Не ведаюць мукі.
Ці Кастрычнік, ці то Май,
Гонару набралі,—
Ім ядваб ужо давай,
Не хочуць паркалю.
Патэфоны граюць ім,
Радыё іграе;
Не было ў жыцці маім
Гэтакага раю.
Як я молада была,
Бедавала многа...
Ад сяла і да сяла
Блукала знямога.
1935