Неяк, стрэўшыся няўмысне
Ястраб і лісіца з пеўнем
Пачалі яго прасіці,
Каб быў ласкаў ды што спеў ім.
— Ты,— так кажуць,— як мы чулі,
—Маеш голас, бы жалейку;
Дык запей нам — мы заплацім,
Не паскупімся капейкай!
Певень выслухаў, дый кажа,
Як прыстала ў яго стане:
— Ўсё гатоў вам спець, паночкі,
—Нават... «вечна спачыванне!».
1913