Было гэта так, мой сватка:
Ляжала праз Нёман кладка,
Па ёй
З адной
Стараны йшоў Паляк,
А з другой — шоў Ліцвяк.
І вось праз час — не помню ўжо які
Сустрэлісь бедакі.
Запаланелісь вочы:
Ні той, ні сёй не хоча
Ні адступаць,
Ні ўніз скакаць.
Абодва ў гвалт і крык,
Як боскі свет вялік,
Нават поўхі ў работу
Пусціць маюць ахвоту.
Аж тут, ні стуль, ні ссюль вазьміся
Ды Мураўёва цень з’явіся!
Хоць цень, а ўсё ж крапяч ухваткай:
Чапні ды бухні ў рэчку кладку
І з ёю так —
Абодвух задзірак...
-----
Чытач, ты толькі не пужайся:
Ліцвін і Лях жывым застаўся,
Яшчэ дазналісь, што ў нязгодзе
Вада халодная не шкодзе.
1909