Не праклінайце
Лапцяў ліповых,
Не пагарджайце
Лапцяў лазовых.
З імі шануйце
Цяжкую працу,—
Лапатнік корміць
Пана з палацу.
З часам жа лапці —
Гаю, ой, гаю! —
Выпра дастатак
З нашага краю.
Людзі абуюць
Боты, камашы;
Прыйдзе загуба
На лапці нашы.
Але адзін хоць
Мусіць застацца,
Ў цэркве завісне
Дый на падкладцы.
Вушкам, аборай,
Скурай пад сподам
Памяткай будзе
Прышлым народам.
Будзе ён сведчыць,
Як у няволі
Кепска жывецца
Ў хаце і ў полі.
Як людзей сотні
Лапці цягалі,
Каб багачы ўсе
Ў золаце спалі.
І пройдуць леты,
Многія векі,
Зменяцца людзі,
Можа, і — рэкі.
Лапаць жа будзе
Ў цэркве вісеці,
Люд аб ім будзе
Песенькі пеці.
[1905-1907]