Пасвячаю Ул. Станкевічанцы
Ці на небе не мільён зорак льсніць!
Кожна зорка дзесь кагось весяліць.
Толькі ж месца там не стала
Для аднэй, што мне б міргала...
Мусіць, трэба было!
Ці то мала ўдоўж і ўшыр вырас свет? —
Для ўсіх даў ён і прыпын, і прывет.
А я век, як тое зданне,
Не знайшоў сабе прыстання...
Мусіць,трэба было!
Ці дарожак і на захад і ўсход
Легла мала на зямлі з году ў год?
Бо след к шчасцю на ўсім свеце
Не судзіў мне Бог сустрэці...
Мусіць, трэба было!
Ці то вецер толькі ў волі жыве —
Дзе захоча і ляціць, і плыве?
Я ж куды ні пасуліўся,
Ўсюды ў путах толькі віўся...
Мусіць, трэба было!
Ці зямелька не гадуе людзей,—
Ці ў іх сэрца ястраб выпіў з грудзей?
Бо дзе з сэрцам ні звяртаўся —
Я на камень натыкаўся...
Мусіць, трэба было!
Ці дзявочы ручкі звялі ў бядзе?
Ці ж нікога не галубяць нідзе?
Каб я лёг і ў дамавіне —
Воч ніхто мне не зачыне...
Мусіць, трэба ўжо так!
[1915]