Пусцее поле, моўкне птушка,
Скідае жоўты лісць бяроза,
Нямее песня-весялушка,
Ліюцца з неба каплі-слёзы.
У полі глуха вецер свішча
І ў комін з шумам далятае.
Не то жыццё, не пажарышча,
Не то пагібельнасць якая!
А ў сэрцы, сэрцы неспакойным,
Жаль так і ўеўся з пусткай гэтай;
Снуюцца думы роем ройным.
О, як ты страшны мне, склон лета!
Была вясна, і ўсё на свеце
Жыло, цвіло — і вось не стала...
Няма вясны, заплач па леце;
Нуда ва ўсім запанавала.
Такая ж доля наша, людзі:
Жыві ды пекайся ўсёй сілай;
Праходзяць годы, чахнуць грудзі,
Бач, і дапекаўся магілы.
[1906-1912]