Эх, праклятая доля мая,
Ненавісная служба — прыгон!
Смокча кроў з мяне пан, як змяя,
Ды йшчэ грозіць, што выганіць вон.
За ліхую заплату з душой
Маю радасць, быдлё, абакраў,
І, ў палон мяне звабіўшы свой,
Крыві мала — жыццё б адабраў.
Ці нядзелька, ці свята мне ёсць,
Ці як людзі гуляў я калі,
Ці ў мяне пагасціў добры госць,
Ці мне добрае слоўца далі?
А не з дзерава сэрца маё,
Не вада ў маіх жылах плыве,
Мае вочы і твар не трухлё,
Замест дум не смяццё ў галаве.
Як і людзі, хацеў бы я так
Пагуляць, на бяседзе пабыць,
Паспяваць аб жыцці небарак
І з дзяўчынай-красой падружыць.
Ды праклятая доля мая,
Ненавісная служба — прыгон!
Смокча кроў з мяне пан, як змяя,
Ды йшчэ грозіць, што выганіць вон.
1906