З шумам бораў, ясакораў,
Ой, гаю, ой, гаю,
На жалейцы-дабрадзейцы
Думку дум зайграю.
Ой, зайграю, запытаю,
За што, за якое
Плачуць песні, як не трэсне
Сэрца маладое?
Ці у маці я дзіцяцей
Не быў, не хаваўся?
Ці замала уздыхала,
Як з ёю прашчаўся?
Ці ніколі не меў долі
У чужой хаціне,
Ці я ў полі не меў волі
Пры чужой скаціне?
Ці мо сілы, Божа мілы,
Калі не хапала,
Як з сахою ці з касою
Ваюю, бывала?..
Ці ж то гэта, там, праз леты,
Як умру з надзеяй,
Мае косці ў дзікай злосці
Вецер не развее?
Не развее, не рассее,
Каб і след не ўзняўся,
Што гаротны і маркотны
Па свеце бадзяўся?
Эх, жалейка-дабрадзейка,
За што, за якое
Плачуць песні, як не трэсне
Сэрца маладое?
Я не пушчаю спяваю
Песні-казкі аб Дунаю,
Хоць-та сэрца з пушчай рвецца,—
А пад грушаю пахілай,
Што над бацькаўскай магілай,
Граю толькі на жалейцы.
Я не звон, што час нам ліча
І на веча праўду кліча,
Хоць-та сэрца звонам б’ецца,—
А па шчасці пахаваным,
Над ракою, пад туманам
Граю толькі на жалейцы.
Я не вецер вольны, спраўны,
Што пяе свабодай слаўнай,
Хоць-та сэрца к славе рвецца,—
А ў цянётах павучыных,
На расстайных пуцявінах
Граю толькі на жалейцы.
Не на гуслях звонкіх баю
Аб забраным недзе краю,
Хоць-та сэрца к гуслям рвецца,—
А на спасвеным узгорку,
Углядаючыся ў зорку,
Граю толькі на жалейцы.
Я не гром, што светы крыша
I людзям законы піша,
Хоць-та сэрца громам б’ецца,—
А паціху, чуць чуваці,
У чужой забыты хаце,
Граю толькі на жалейцы.
Граю, граю і чакаю
Ўсходу сонца з-за Дунаю,
Калі мора ўскалыхнецца,
Калі песню, гімн вясёлы
Нашым нівам, нашым сёлам
Я зайграю на жалейцы.
[1906-1911]