Постаць нязжатая слотамі гноіцца,
Птушкай цярэбіцца, ветрам малоціцца.
Колас сагнуўся, змяшаўся з гразёй;
Зжатыя снопікі ў мэтлях валяюцца,
Віхрам зрываюцца, зерне зрастаецца...
Як жа ты, шнур наш, глядзіш сіратой!
Столькі і працы, і поту загнанымі
Уложана ў ніву скупую сялянамі,
Столькі пайшло уздыхання, мальбы!
Гляньце — усё нішчыцца злой непагодаю,
Неба не зжаліцца над зямлі ўродаю,
Неба не чуе ні скарг, ні кляцьбы.
Сэрца забытых крывёй абліваецца,
Доля няшчаснага ў полі бадзяецца,
Рады знікуль не відаць і не чуць;
Думы ўзнімаюцца, думы маркотныя:
Што бедакі, хлебаробы гаротныя
Холадам, голадам зімнім пачнуць?
Белай пялёнкаю снег разлягаецца,
З гікам мяцеліца дзіка ўздымаецца,
Ў сцены бязлітасна валіць мароз...
Дзе тут схаваціся, дзе прытуліціся?
Дзе на кусок хлеба ў сцюжу разжыціся?
Божа... а слёз тых, о, колькі тых слёз!..
І чаго ж, непагода слязлівая,
Непрасветна вісіш над зямлёй?
Што ўрадзіла нам ніва убогая,
І таго не сабраць за табой!
У пракосе, ў капе, дый няскошана
І стаіць, і гніе сенажаць;
І ў снапах, і нязжатым бадзяецца
Дабро ў полі, аж слёз не стрымаць.
І не хочаш ты гору мужычаму
Спагадаць, непагода, ані;
Не глядзіш, як ён будзе праводзіці
З дзецьмі, з жонкай зімовыя дні...
Што пачне ён, бядак, як рассцелецца
Белы свет на дварэ, на страсе?
Чым сямейку карміць яму прыйдзецца
І трасянкі з чаго натрасе?
Дзіцё плакаці будзе галоднае,
Будзе ў хлеве кароўка рыкаць,
Будзе сам ён стагнаць, а мяцеліца
Будзе выць, будзе ўсім падцінаць.
[1907-1909]