Не для вас доля заранкам ружовым
Ў мэтлаху быту заззяе на небе,
Не для вас ўзыдзе надзея нанова,
Бо толькі роспач тут сеецца ў глебе.
З думкай аб заўтра, аб хаце, аб хлебе
Мусіце крочыць, спусціўшы галовы,
Ліць пот за іншых ва ўласнай патрэбе,
Потым ад голаду змерці гатовы.
Песня жальбяныя кратае струны,
Плача над вашаю ўсею бядотай,
Што пры жыцці яшчэ леглі вы ў труны,
Што зямлю вашу знішчае навала,
Што могуць іншыя жыць у ахвоту -
Вам жа памерці нат нельга з ухвалай.
1906