Пад звоны зброі, путаў звоны,
Пад свіст раз’юшаных прыблудаў
Брыдзеш з няведамых старонаў,
Як здань няведамага цуду.
На беларускае йдзеш поле,
На акрываўленыя межы,
Дзе закаванай дрэмле воля,
Дзе звоне звон хаўтурны з вежы.
Ідзеш у край, дзе пажарышча
Яшчэ дымець не перастала,
Дзе смерць спраўляе сваё йгрышча
У сполку з чэрняй адзічалай.
Ідзеш у край, дзе сотні летаў
Хто толькі хоча гаспадарыць,
Але не сын зямліцы гэтай,
Які тут косці вечна парыць.
Ідзеш у край, які бязбожна
Жыўцом парэзаны на часці,
А брат проць брата стаў варожна
І памагае край раскрасці.
На Беларусь ідзеш, Год Новы,
На змену йдзеш Старому Году,
Ідзеш і звоніш у аковы,
Як той стары з пачатку роду.
1919