Ой, вяду бяду,
А бяда мяне
Водзіць вечным следам;
Гэтак ходзім мы
За адным адно,
Як той дзед за дзедам;
Гэй, паклічу сход,
Ды збяру народ,
Ды збяру жаўнераў,
Хай ідуць вайной
На маю бяду —
На ліхога звера.
На мой кліч на сход
Гмін народу йшло,
Шоў ваяк з ваякам,—
Кожны смел, ахвоч,
Б’е адвага з воч,
Поле ўслалі макам.
Як той лес, жаўнер
Ля жаўнера стаў,
Зброя ў сонцы йграе;
Зварухнуўся полк,
А за ім — другі,
Толькі сцяг міргае.
Мах за крокам крок!
Войска йдзе ў паход,
Быццам тая хмура.
Аж дрыжыць зямля,
Як ваякі йдуць.
Ды пяюць, як бура.
Гэй, выходзь бяда,
Гэй, выходзь, хто нам —
Непрыяцель — вораг;
Пачастуем так,
Што папомніш век,
Ды сатром на порах.
Знай, жаўнеры мы,
Выйшлі не на жарт
Біцца, ваяваці;
Знай, хавалі нас
Поле, бор і лог
Беларусі-маці!
1920