* * *
Па межах родных і разорах,
Пад небам зводна-неспагадным,
Спакоем воджаны век здрадным,
Сную, і нейкі са мной шорах.
Са мной, за мною ўслед сум-вораг
З глухім нашэптам, непрынадным:
Як ты ні хочаш быць праглядным,—
Сягоння ўсё тут — як і ўчора ж!
Усё жыве тым самым богам,—
Таксама шумнае прадвесне
Усёй не зводзе з гоняў плесні...
Араты ўсход нясе адлогам:
Курган чапаючы нарогам,
Не ўспомніць прадзедавай песні.
1910