Ляжыць, уецца ў бел-свет, як вужака,
Стары, утоптаны вякамі шлях,
Снючы былыя сказы, небарака,
Што перачуў на змучаных грудзях.
Бярозы — плачкі сумныя — павіслі
Абапал, як нямая варта-страж,
Не дбаючы, чаго стаяць, скуль выйшлі,
Адно ківаючы на шлях — ты наш!
А вецер ім бязбожныя напевы
То ціха шэпча, то гудзіць, як звер,
Галубячы, цалуе іх, як дзеваў,
І кліча іх на радасны бязмер.
Паміж бярозаў-плачак гэтым шляхам
Іду я з ношкаю разбітых дум,
Адзін іду, а падганяе тайным жахам
Прыяцель верны мой — бяссмертны сум.
Я — шлях, якому век няма спакою
Ні ў чорны дзень, ні ў месячную ноч,
Пасвенчаны нядбалаю рукою
Жалобнае жыццё вясці апроч.
Я — тая плачка сумная — бяроза,
Увосень абгалечана з лістоў,
Дрыжачая зімою ад марозаў
І ад бушуючых раз’юшаных віхроў.
Я — вецер той, што слёзна ў сонным полі
І ў буйным лесе вые сіратой,
Начлегу не знаходзячы ніколі
З сваёю горка-жаласнай журбой.
Іду па шляху я і пазіраю,
Як сфінкс, у сфінксаву нямую даль,
І не знаходжу мукам сваім краю,
І сіл не маю вырваць з сэрца жаль...
Закалыхаўся ястраб быстравокі,
Між небам і зямлёй, як лунь, завіс —
Мяне і дзень мой сочыць адзінокі,
З насмешкай мерачы вачамі ніз.
О, каб ён вылушчыў душу мне з цела
І затрымаў на хвілю у высях,
Каб раз, адзін раз толькі паглядзела
Адтуль, з-пад сонца, на зямны свой шлях!
1914