Мой міленькі прыйшоў ка мне
Па захадзе ўжо сонца
І ціха ў цёмнай цішыне
Пастукаўся ў аконца.
Заныла сэрцайка маё,
Як гэтае пачула,
Сваё зняла я акрыццё
І на зямлю ступнула.
Ў кашулі выйшла я на двор
Да любага з святліцы,
А неба рдзела ўжо ад зор,
Шумеў лес над крыніцай.
Шлі ветры: пелі пра красу,
Хісталі стан, любыя,
І распляталі мне касу,
І ласкаталі шыю.
На прызбе селі мы ўдваіх —
І моўчкі паглядалі,
Як цені з хат і пунь сівых
То ніклі, то ўставалі.
Мяне к сабе ён прыціскаў,
К грудзі туліўся белай,
Глядзеў у вочы, уздыхаў
І штось шаптаў нясмела.
Сляза жывая за слязой
З маіх зраніц сплывала,
Ў адно мяшалася з расой,
Што на пяску ляжала.
А ночка пела з бліскам зор
Нам смелы гімн кахання,
Смяяўся, плакаў сіні бор
Да самага світання.
І мілы выйшаў ад мяне,
Адзін пайшоў к пагонцы,
А ўслед за ім у цішыне
Ўзыходзіла ўжо сонца...
1912