Пахаваў я сярод злому
Ў пушчы песню аб шчасці —
Так глыбока, скуль нікому
І ніколі не ўкрасці.
А каб хто аб гэтай справе
Не сказаў дрэнным сказам,—
Хаўтуры-памінкі справіў
З пушчай, з ночкаю разам.
Быў і вецер на магіле
На абрадку бядачым,
І русалкі не забылі —
Шчырым плакалі плачам.
А цяпер адно паставіць
Толькі памятку важну,
Каб нябожчыцу праславіць,
Каб праславіць, як княжну.
Хай прыходзіць ка мне тая
Чараўніца-дзяўчына,
Праз якую так спраўляў я
Гэты сховы-ўспаміны,
І з грудзей маіх гарачых
Няхай выдзярэ сэрца,
Ды на трох нажах стаячых
Хай нясе і смяецца.
Як паложыць на магіле,
Дзе аб шчасці спіць песня,
Само сэрца ў той жа хвілі
Загарыцца, ускрэсне.
І гарэці вечна будзе
На тым схове-пасадзе,
І дадуцца дзіву людзі,
Як кахаў я папраўдзе!
1915