І сышла ты, пяснярка народаў,
Божы светач жывых пакаленняў,
Ў новы край невядомага быту
Ад жыццёвых няпраўд і цярпенняў.
І пакінула загадку свету —
Ўсім няшчасным і зблізка, і здалі:
Ці то сонца зайшло назаўсёды,
Ці ім долю мо іх пахавалі?..
Бо як песня твая ўсемагутна
Безгранічна звінела, будзіла,—
Так няма ні граніцы, ні меры
Ўсёй жальбе над тваёю магілай.
І хаця сэрца сціхла, заныла,
Хоць, як зоры, ўжо вочы не свецяць,—
Голас думак тваіх яшчэ будзе
Не з адным гаманіці сталеццем.
Дух твой з светласцяй неба сальецца
І з праменнямі сонца святога
Слёзы-росы высушываць будзе
І паказываць к праўдзе дарогу.
Памяць насып-магілку ўхарошыць
З жывых кветак рукою сірочай,
Як квяцісты былі твае песні
Сярод земскай і сцюжы, і ночы.
А з мільёнаў грудзей набалелых
Плысці ўздох з веку ў век не пакіне
Па заступніцы ўсіх нешчаслівых,
Па вялікай пяснярцы-княгіні.
1910