Уміралі, будуць уміраці людзі,—
Такая ўжо доля, доля чалавека,—
А народ жыць будзе, песня жыці будзе,
Пакуль свет жыць будзе — ад века да века.
Ці там, дзе на скалах вольнага Каўказа
Днююць і начуюць арлы на свабодзе,
Ці там, дзе з пургою, з завірухай разам
Белыя мядзведзі ля полюса бродзяць,—
Песня чутна ўсюды
Ў бязмежным прасторы,
Ці то дзень, ці ночка,
Ці сонца, ці зоры.
Хто стрымае хвалі
Мора-акіяна,
Хто стрымае голас
Песні раскаванай?!
*
У краіне гордай, горы дзе пад неба,
Дзе быў прыкаваны Праметэй да скалы,
Рос і гадаваўся ў бядзе, без хлеба
Сулейман гаротны, наш пясняр удалы.
Гналі, высмявалі багачы і князі,—
Яго песні-думы былі ім не мілы.
У сваім ауле з гора не вылазіў.
У бядняцкай саклі шчасце не гасціла.
Ды мінулі годы
Бедаў і кайданаў,
Прыйшла радасць, воля
Ў хату Сулеймана.
Песні яго ў людзі
Выйшлі гулка, дзіўна,—
Ўдаўся у ашуга
Голас салаўіны.
*
Аб Сталіне мудрым, аб жыцці шчаслівым,
Што бурліць сягоння залатой крыніцай,
Аб людзях-героях, аб цвітучых нівах
І аб сонцы ясным, што на небе йскрыцца.
Былі твае песні, ашуг Дагестана,
А ў тых песнях гоман зямлі нашай чуўся,
І рэха ляцела дарогаю слаўнай,
Ажно з-пад Эльбруса і да Беларусі.
Спі, пясняр наш родны.
Ты жыццё прыгожыў.
Аб табе таксама
Народ песні зложа.
Будзеш жыць ты ў сэрцах
Думкаю арлінай
На красу і славу
Роднае краіны.
1937