Пашкадуй мужыка-бедака,
Ты, што вечна адзеты і сыт,
Пашкадуй — не адсохне рука,
Бо яму свет да шчасця закрыт.
Як асенняя ноч, як туман,
Цёмны сам, цёмна ў хатцы крывой;
На плячах абарваны лахман,
Ногі ўкручаны цвёрдай лазой.
Холад, голад, хваробы цярпіць
Ён за кроў і за працу сваю.
Прыйдзе ў хату — ў парозе стаіць,
За сталом яго месца — з краю.
І ласкавых ён слоўцаў нідзе
Не пачуе, не кінуць яму;
Не ўспаможа ніхто у бядзе,
Не дасць хлеба і дроў на зіму.
Пашкадуй жа ты, брат, мужыка,
Каб было яму жыць весялей!
Пашкадуй — не адсохне рука,
Пашкадуй, не чакай, а хутчэй!
Пашкадуй, бо з яго цемнаты
Кожны рад карыстаць заўсяды;
Пашкадуй ты яго, сіраты,—
Бо на свет многа прыйдзе бяды.
Бо за крыўду сваю адамсціць,
Свінням будзе крыві не пабраць! —
Адамсціць, аж зямля задрыжыць,
Аж віхры зашумяць, загудзяць.
[Да 7(20) красавіка 1906]
[1906]