Першыя песні — першыя чуткі
Шчасце зазнаці хаценкі нясмелай,
Першыя думкі вольнай мінуткі
Птушкамі вымкнуць на свет гэты белы.
Што іх чакае, што іх спаткае,
Чым блаславяць маладога музыку:
Ці прыгалубіць ласка людская,
Ці заплююць яго смехам, прытыкай?
Грошы за песню рэдка хто плаце,
Часта акінуць нямілым паглёдам;
Песня паэту ўсё тут багацце,—
Цешыцца, плача у песні з народам.
Што людзі скажуць, што зробяць з песняй
Бог з іхнім судам, насмешкай, пахвалай!
Зганяць — дык будзе трохі балесне,
Выхваляць — шчасце хоць раз бы спаткала.
Вечна рвучыся думкай да сонца,
Кепска нікому не думаў ніколі,
А калі й кінуў лішняе слоўца,—
Гэта знак толькі жыцця у нядолі.
Смерць пяўца возьме мо і сягоння,
Чорнай зямелькай накрыюць павекі,
Песня жыць будзе, ў магіле не ўтоне,
Блага ці добра — жыць будзе навекі!
1906