У нас маладых людзей дужа вучоных
Цяпер надта шмат развялося,
Праўд нейкіх шукаюць на свеце няснёных,
Над бедным з іх кожны галосе.
Да працы да роўнай, да волі шырокай
Ахвочы крычаці, ўзываці;
Іх шумныя песні нясуцца далёка,
Што ўсе людзі — родныя брацці.
Як дзіўна, як складна бразджыць усё гэта
Шмат праўды, а шмат тут і жартаў;
Пакуль песня іхніх хаценняў не спета,
Прыгледзецца к ім самім варта.
Адзін з вас, паночкі, хітрыя галоўкі,
На доктара выйдзе і будзе
З няшчасных схварэлых цягнуць паўрублёўкі,
Лячыцца ў яго будуць людзі.
Другі будзе з вас брахунцом-адвакатам,
Як трэба судзіцца, парадзіць,
А больш каб карысці мець, брата ён з братам
За нібыта праўду павадзіць.
А трэці, што больш усіх рваўся к свабодзе,
Напэўна, ён будзе йнжынерам,
Як ставіць астрогі, планы павыводзе,
Збагаціцца гэткім манерам.
Чацвёрты з між вас, вальнадумцы, у судзе
Рассядзецца членам вяльможным,
Галодных, нявольных судзіці ён будзе,
Караці Сібірам марозным.
Во, пяты банкірам, а той зноў суддзёю,
А той там аптэку заложа,
І кожны сыт будзе, багацце чужою
То крыўдай, то працай размножа.
Так будзе з вас кожны слядамі йсці дзедаў,
Не знаючы гора ніколькі,
І ўсе вы, і ўсе вы палкі дармаедаў
Сабой павялічыце — й толькі.
І скажаце гэта вы некалі самі,
Як вам спухнуць каркі ад сала,
Што песенька песняй, чужымі ж трудамі
Жыць лёгка дый чэсць і пахвала.
24 чэрвеня 1906