Працуй, бедачышча, гаротна,
Ці прэеш ад поту, ці мерзнеш!
Гні плечы свае ты ахвотна,
Бо прыйдзе гадзінка — і шчэзнеш.
Ой, шчэзнеш, а толькі не бойся,
Што ўжо і засыпяць зямлёю:
Як з горам у дружбу завёўся,
Яно йшчэ паходзіць з табою.
Цяпер, малады і ахвочы,
Ты рвешся, як птушка там з клеткі,
Да працы і ўдзень, і уночы,
Дый зможа крывавы труд гэткі.
Без часу прыжме, апануе
Цябе неадчэпная старасць
І моладасць скрыша ўдалую,
Адгоне ад працы няздарасць.
Пахіляцца плечы ад горбу,
Удушша дыхнуць не пазволе,
Надзенеш старэцкую торбу
І пойдзеш у свет, на прыволле.
А мусіш жа ўперад наўчыцца
Ты пацераў доўгіх, дзядоўскіх,
Бо як не патрапіш маліцца,
То выганяць гэткага з вёскі.
Ты мусіш наўчыцца, бо маці
Даўжэйшых наўчыці не ўмела,—
Ды ў беднасці часу ці ж хваце
За гэткае браціся дзела.
Дык вось, як узброішся гэтак
У пацеры, торбы і пугі,
І ў рваны старэцкі адзетак,—
Павер, будуць брамы на ўслугі.
З пагардай, як лішняй сабацы,
Швырнуць табе лустаю хлеба;
Дзіця цябе будзе пужацца,
Пачне непагодай выць неба.
А ты?.. Ты цані й гэту працу,
Хоць збыцца яе і нялёгка;
Не йдзі жабраваці к палацу,
Бо стуль цябе выгане лёкай.
[1905-1907]