Дружным ходам, год за годам
Зважна ўдаль ідзе, брыдзе:
То заплача, то заскача
У вечным ходзе, ў чарадзе.
І «дзевяты» сходзе з хаты,
Кіне наша поле, луг;
Як на слова, годзік новы
Новых дзён вядзе ланцуг.
Зрокся трону і кароны
Сумны, трудны той «Стары»,
«Новы» сядзе на пасадзе
Да сваёй гуляць пары.
Што прыносе: ці калоссе,
Ці благое зелле нам?
Сіл не маю, не згадаю,
Як пяройдзе — скажа сам.
З гэтым «Новым» шчырым словам
Я віншую ў добры час:
Жычу Вам я не сканання
Год без ліку жыць між нас!
Між сваімі ці чужымі
Жыць ды шчасця нажываць;
Далей знанне, прасвітанне,
Як дагэтуль, засяваць!
Бо далёка, з рукі лёгкай,
Вольны, ясны мкне прасвет;
Будзе ўнуку жыць не штука,
Лягчэй будзе, як жыў дзед.
Глянуць зоры на прасторы,
Сонца стопіць путаў лёд;
К нам у сваты, з хат у хаты
Смела гляне новы ўсход.
Так, хто праўдай, чынам, радай
Ходзе спольна ў грамадзе,
Гоне ўпрочкі цемру ночкі,
Як ніколі, як нідзе.
За ўсю ж працу ні палацаў,
Ані скарбаў не чакай;
Толькі будзе славы ў людзе,
Славіць будзе родны край!
А хтось гікне, дзіка рыкне
На бліск сонцавы жывы,—
Гэта стогны гадзін чорных,
На світанні крык савы.
Дружным ходам, год за годам,
Чараду затопе дзён,
З імі зводы, непагоды,
З імі ўсё міне, як сон.
[1909]