Не смуціся, панок, што няшчасце прыйшло:
Як прыйшло, так і пойдзе ад Вас...
Што ж рабіць, калі гэтак пляцецца жыццё,
Несучы нам цярпенне падчас.
Хатку спаліць агонь, хмарка град прынясе —
Мы цярпім, пацярпім, зноў жывём;
Час, вялікі лекар, гоіць раны усе,—
Што жыло — заўтра робіцца сном.
Нешчасней ёсць ад нас людзі ў гэтым жыцці:
Ў іх ні поля, ні хатак няма,
Точуць вечна з бядой барацьбу ў беспуцці;
Так марнее душа не адна.
Ў Вас не тое: бяда ў знак не дасца ўжо Вам:
Вы — з навукай,— з ёй к шчасцю лягчэй...
Прытым — больш мае Бог, як раздаў нам, людзям;
Не забудзе Вас ласкай сваей.
Светлым зробіць, як сонца, ўсё Ваша жыццё,
Асалодзіць пацехай не раз.
Толькі кінь, панок, жаль, што няшчасце прыйшло...
Як прыйшло, так і сыдзе ад Вас.
1910