Развейся, туман, расплывіцеся, хмары,
Над хатай пахілай маей!
Хай сонца прагляне, хай цяжкія мары
Не мучаць душы і грудзей...
Штось клікала рвацца і вышай, і далей,
На лепшае звала жыццё.
Вы, злыя туманы, вы, хмары, без жалю,
Закрылі, забралі мне ўсё...
Стаю і гляджу я на хату крывую,
На ніву пустую сваю —
І слёз не стрымаю, і ціха бядую,
І нудную песню пяю;
І к небу малюся, ў жыццё заглядаю,
Ці моц скуль якая не йдзе?
І цёмна, і нема ад краю да краю,
Ні свету, ні следу нідзе...
Ні свету, ні следу... марнуюцца сілы,
Дух праўды і волі прыгас,
Нядоля і гора, навокал — магілы —
Вось роднага шчасця абраз...
1908