Мы гонімся часта за мараю блуднай,
Якая ў нас шчасцем завецца.
Дый трудна яе нам злавіці, ой, трудна,
Хоць блізка, туж блізка, здаецца...
Аднымі рай-шчасце завецца багацце,
Што свеціцца грошы машонкай;
Другімі — парадак і згода у хаце,
А іншымі — ўдалая жонка.
Той рвецца да славы шырокай, вялікай.
Той — жыці нязнатна, як дзеці;
Той — песняй азвацца нясвойскай і дзікай,
Той — родную думку запеці...
І роім у думках так цэлымі днямі,
Ды шчасце не роіцца ройна...
А слёзы другіх, што ліюцца прад намі,
Ці ж могуць даць спаць нам спакойна?..
18 жніўня 1906