Там, дзе Прыпяць-рака па пяску гоніць воды
Сярод багнаў і пушчаў палескіх;
Там Баболя Святы душам нёс асалоду,
Жыў, вучыў веры Божай, нябескай.
Зрокся панскіх дастаткаў, уцехі і славы,
Неба тайнага кліку паслухаў;
Пасвяціўся на службу за Божую справу,
Ў сэрцы маючы Божага Духа.
І вясковую, ўбогую, цёмную хату
Палюбіў з яе горам, нудою,
З добрым словам, з пацехай спяшаўся да брата,
Ўсім атуху прыносіў з сабою.
Ні яму маразы на дарозе стаялі,
Ні яго адстрашалі грымоты,
З Божым Дарам усюдах яго спатыкалі,
Як ішоў, як нёс свет у цямноты.
Ў Беларусі ў той час войны, бітвы кіпелі:
Край чужынцы напалі, змагалі,
Як маглі, ні малых, ні старых не жалелі,
Што нажу, што агню аддавалі.
Не мінула і Піншчыны гэта няшчасце:
Банды ворагаў суд свой тварылі,
Здрайцы ў помач к ім шлі, каб самім не прапасці,
І магілы братам сваім рылі.
Хто свае кідаў хаты і ў пушчы хаваўся,
Хто ратунку ў чужым краю шукаў,
А Баболя на службе сваей аставаўся
Сярод гэтых пажараў і мукаў.
З верай шчырай у справу рэліг’і святую
Пацяшае, наўчае, дзе можа,
Покі вораг і гэту душу залатую
Не парваўся змагчы і зніштожыць.
Здрайца мейсца ўсказаў, дзе Святы навучае...
З дзікім гікам злавілі Баболю,
А той іх Божым словам вітае
І сябе аддае Божай волі.
На сваю на ахвяру, як звер згаладалы,
Навалілась казачая шайка,
І аддалі мучэнню, як сіл ім ставала
Секлі, рэзалі шабляй, нагайкай.
Прывалокшы Святога Андрэя ў Янова,
На разнічым стале палажылі,
Пачалі катаваці па-свойму нанова —
Цела рэзалі, косці крышылі.
Абрэзалі і губы, і вушы, і пальцы,
Пачапілі вяроўкаю к столі,
Заганялі цвікі, азвярэўшы, паганцы,
Аж дух к Богу ўзнёсся Баболі.
З той пары лет без ліку няпамяць скасіла,
Многа лет, многа зім прамінула,
Не адна ўзышла пры магіле магіла,
Шмат чаго ў небыццё патанула.
Толькі хвала не ўмёрла Андрэя Баболі:
Даў Бог сілу яму тварыць цуды,
А іх сведка — народ не забыўся ніколі,
Ўзносе модлы к Святому паўсюды.
Песні, казкі растуць і растуць з кожным годам
Аб замучаным страшна Андрэю,
Хвала шырыцца скрозь ад народу к народу,
Дух Святога цуднее, яснее...
Будзь жа, будзь ты, Баболя, заступнікам нашым
Перад Ствурцам Нябесным Прадвечным,
І люд свой, што любіў так, хоць вораг і страшыў,
У апецы і ласцы мей вечна.
Выпрась долю яму і прыхільнасць у Бога,
Спор у хаце, уражайнасць у полі,
Павядзі к яснай славе шчаслівай дарогай
Беларусь з паніжэння, з няволі.
Дай нам гарт, моц і сілу няпраўду здалеці,
Дай нам светач развідніваць ночы
І прымерам будзь нам, як павінны глядзеці
Смела гору і ворагу ў вочы.
* * *
Заліваючы ценямі
Небагатыя паляны,
Ціха плаваюць туманы
Над палескімі палямі.
А над імі з Божай Волі,
У нябеснай сіняй далі,
У ясным сонечным крыштале
Дух уносіцца Баболі.
Сплёўшы трон яму на крыллях
Пад нябеснаю купеляй,
Беласнежныя анэлі
Ўкруг Святога акружылі,
І пяюць яму там гімны,
Славяць Мучаніка імя
Галасамі залатымі,
Галасамі ласкі дзіўнай.
Да зямелькі да пакутнай
Далятае гэты голас,
А душа, як польны колас,
Ловіць песні штомінутна.
Думка сцежкаю знаёмай,
Жыццявыя змогшы бітвы,
З верай шчырай і малітвай
Зважна коціцца к Святому.
А скрываючы ценямі
Небагатыя паляны,
Ціха плаваюць туманы
Над палескімі палямі.
[1910]