Шмат таму лет назад
У Палессі глухім
Жыў Баболя Андрэй,
Слаўны імем сваім.
Зрокся ўцехі жыцця,
Панскіх скарбаў, выгод,
За прызваннем пайшоў —
Сеяць веру ў народ.
Заблудзіўшыхся душ
Наварачвае Ён;
Праца гэта Яго
Не малы дала плён.
Шмат каму не пад мысль
Было гэта ў той час;
«Душэхватам» Яго
Называлі не раз.
А Святы — як ня чуў;
На брахі не маўчаў
І як мог і дзе мог,
Навучаў, прасвічаў.
Толькі слава ішла
Усё далей і далей
Па крывіцкай зямлі
Між вясковых людзей.
Як лет колькі сплыло
І час буры настаў,
Завяруха найшла,
Край чужынец змагаў.
І аблаву сваю
На Святога пусціў,
На якога здаўна
Востра зубы тачыў.
У адной із мясцін
Зброд казачы напаў,
Справіў суд над Святым,
Страшным мукам аддаў:
Мучыў, рэзаў і сек,—
Кроў цякла на зямлю,—
Усё Святога змушаў
Кінуць веру сваю.
Катаваў, зневажаў
Беспрымерна, як мог,
Аж Баболі душу
К свайму трону ўзяў Бог.
З таей страшнай пары
Перайшло сотні год,
Вецер шмат сагнаў хмар,
Шмат у мора ўшло вод,
Толькі памяці час
Праз так доўгія дні
Аб Андрэю Святым
Не развеяў ані:
Ён цудамі слыве
Ў беларускай зямлі,
Ён жыве, як і жыў,
Між сваімі людзьмі.
Хоць і панствам Яго —
Неба Божы прастор,
Ён слязу не адну
Свайму люду уцёр.
Будзе жыць без канца,
Слыць цудамі ўсяды
Гэты мучанік наш,
Беларускі Святы,
І заступіцца Ён
Перад Богам не раз
І за наш бедны край,
І за змучаных нас.
Я. Купальскі
[1910]