Здалёк ад роднай стараны,
Ад беларускіх ніў і хат,
Ён жыў, як кветка на мяжы,
Якую хвошча дождж і град.
Ён жыў і бацькаўшчыне ўсцяж
Не пакідаў — як мог — служыць,
Душу і сэрца аддаваў,
Пакуль не стлела жыцця ніць.
Да самай страшнае пары,
Што нам яго ўзяла на век,
Ён быў заўсёды і для ўсіх
Грамадзянін і чалавек.
Для Беларусі, як умеў
І сколькі сілы меў, служыў,
І не чакаў сабе наград,
Адно радзімым словам жыў.
Любіў яго, пацеху ў ім
І веру крэпкую ў ім меў,
На службу верную яму
Астатак сілаў не жалеў.
Артыстам будучы душой,
Красу ён родну праслаўляў:
Са сцэны родную зямлю
І слова роднае ўсхваляў.
А сам... Не рваўся к славе ён,
Пахвальных гімнаў не жадаў;
Паціху між братоў ішоў,
Аб долю лепшую іх дбаў.
Не зачыняў сваіх дзвярэй
Для сваяка і чужака;
Пацеху сумнаму ўмеў даць
І надарыці бедака.
Сягоння тут, у чужыне,
Яго анельская душа,
У жальбе кідаючы ўсіх,
У край нязнаны адышла.
Спі, грамадзянін добры наш,
Хай будзе кветкамі зямля,
Як кветкай мілаю для нас
Ты быў, гаротнік за жыцця.
Хай над магілкаю тваёй
Вандроўна птушка запяе,
А сонца яснае з нябёс
Сваё праменне вечна лье.
Хай вольны вецер данясе
Сумную вестку ў родны край,
Што сын яго адзін яшчэ
Ў чужыне выбыў ў лепшы рай.
Спі, грамадзянін добры наш,
І сны шчаслівейшыя сні,
Чым тыя, што меў у жыцці,
Ад роднай вырваны зямлі.
1914