Тае снег, таюць сковы зімы ледзяністыя,
Сонца з ласкай ажыўчай гуляе ў прыволлі!
Хутка жаўранак песняй сваёй галасістаю
Прывітае аратых на полі.
Узніме чорную скібу саха працавітая,
Ляжа ўсходнае зерне у пахаць сырую,
Закалосіцца поле, слязой, потам злітае,
Зашуміць сваю думу старую.
Гаспадар той суважна свой шнур па-святочнаму
Абыходзіці будзе, красой любавацца,
Прыслухоўвацца к шэлесту нівы няўрочнаму
І маліцца к сваёй зямлі-матцы.
Смела гляне на свет і на долю змянлівую
Як дагэтуль, яму не дадуцца ўжо ў знакі
Тыя сілы з усходу і захаду мсцівыя,
Што даймаюць цяпер, як вужакі.
[1906-1912]