Чакаў яе, чакаў з трывогай,
Лічыў хвіліны неспакойна,
Чакаў... І не прыйшла нябога.
Не захацела быць так гойнай.
Што ж, не прыйшлося маім думам
Быць явай радаснай, жаданай;
Сам застануся з сваім сумам
Лячыць нязлечаныя раны.
Пачну адвечную бяседу:
Паклічу верных сваіх другаў —
Яны, як добраму суседу,
Акажуць шчыру мне паслугу.
Мой першы друг — бязмежна гора,
Не скупіць мне сваёй апекі,—
Душа яго, як тое мора,
Што ўсе ў сябе ўбірае рэкі.
Мая сама вярнейша дружка,
Мяне не здрадзіўша ніколі,
Нядоля — беспадобна служка,
Мая пацеха дома, ў полі.
Яшчэ, яшчэ нямала маю
Такіх дружкоў, бы ўвесну цвету,
Іх тутка я не вылічаю,—
Нашто дарма хваліцца свету!
Вось як яны усе сыйдуцца
Ў маю святліцу — маё сэрца,—
Імглою вочы прыбяруцца,
Душа на жальбу абапрэцца.
І блісне першая слязіна,
За ёй апошняя заблісне,—
Абедзве па табе, дзяўчына,
Што я чакаў так бескарысне!..
1915