Ідзе за мной услед касцісты, бледны труп,—
Як цень,— за мной, пры мне, куды я ні ступлю;
Ці я устану, ці ў пасцелі мёртва сплю —
Са мной заўсёды ён, заўсёды гэты жывы слуп.
Вакруг мяне пабудаваў жалезны зруб,
Ператварыў ў турму бязмежную зямлю,
Садраў чуццё — ці я цярплю, ці не цярплю,
Здушыў вужача грудзі ў сто сталёвых шруб.
Таварыш шчыры мой, люблю, люблю цябе!
Ні час, ні чалавеча злосць цябе не з’есць;
Ты — пасланец мой, ты — сама аб шчасці весць!
Цябе, мой труп, я ў сне і ў явы барацьбе
Не кіну, як не кінеш ты мяне ў жальбе...
О, чэсць табе, маё ты Адзіноцтва, чэсць!..
1915